Piękny Wschód 2017

Nie wiem na czym polega fenomen ultramaratonów, ale ich popularność rośnie. Rok temu jechaliśmy we dwójkę, teraz we czwórkę. Oprócz lunatyka dołączyli tysek i s.krzysiek. Wybieramy się tym razem wcześniej, żeby się nie spieszyć, żeby zdążyć na pierwszą odprawę w życiu, żeby pogadać do woli. Niestety od rana pada i pół załogi jest mokra zanim wsiądzie do samochodu, skutkiem czego gubimy buty, dokładamy 110 km, i 2 h jazdy, dwukrotnie zaliczam zakaz ruchu za co zostaję na szczęście bez konsekwencji zatrzymany przez straż miejską a na koniec po 6 h jazdy kupujemy nowe laczki. Przypominam sobie, że na rowerze do Sandomierza ostatnio jechałem 30 min krócej niż samochodem. W drodze do Parczewa zatrzymuje nas jeszcze wypadek i baner, pod którym nie mieszczą nam się rowery.

W Parczewie tradycyjnie pada od wieczora do północy oraz przed startem. Na szczęście prognozy są łaskawe w kwestii opadów, ale ma wiać a nad ranem ma być raczej zimno. W głowie planuję sobie jak jechać. Niestety budowanie formy było tak udane, jak pogoda na wiosnę, wiec pozostaje mi spokojna jazda swoim własnym tempem.

Start wygląda jak zwykle - do pierwszego ronda 28 km/h a za nim 32 km/h. Po 12 kilometrach odpuszczam siedzenie na kole lunatykowi i tyskowi, bo to zdecydowanie nie moje tempo. Koledzy po kolejnych 10 minutach orientują się, że zostałem z tyłu, czekają z pytaniem co mi jest, po czym mówię im, że już jadę po swojemu i wysyłam ich przodem.

Po kilku minutach orientuję się, że w kieszeni mam drugi komplet kluczy, który powinien jechać ze s.krzyśkiem. Do lunatyka i tyska nie udaje mi się dodzwonić, do s.krzyśka nie mogę znaleźć numeru telefonu. Jadę swoim tempem 23-24 km/h. Przed pierwszym PK odkręca mi się podłokietnik lemondki, rozkręca się lampka przednia oraz okazuje się, że mam za nisko siodełko. Powoli dochodzę do wniosku, że pech dnia wczorajszego przeszedł na mnie i w duchu się cieszę, że mijam blisko Lublin, bo może po kolejnej awarii będzie to najkrótsza droga na metę. Co jakiś czas mija mnie grupka kolarzy, których większość widzę na PK1. Tam kanapka, dotankowanie bidonów, żel na drogę i bez zbędnego marnowania czasu ruszam dalej.

Po chwili dogania mnie spora grupa kolarzy, którą zamyka Wąski. Chwilę gadamy, po czym znowu zostaję sam. Parę kilometrów przed PK2 dogania mnie Turysta, który obiecuje zabrać klucze dla s.krzyśka. Od tego momentu mam już całkowity luz. Pogoda zaczyna się poprawiać: powoli pojawia się słońce, przestaje wiać, co niestety za Lubaczowem nie jest dobrą informacją, bo nie będzie pchało, a bezchmurne niebo gwarantuje raczej niską temperaturę w nocy.

PK3 w Horyńcu został zlokalizowany w restauracji, w której z każdą minutą przybywało coraz więcej kuracjuszy sanatoryjnych w proporcjach mężczyźni/kobiety 5%/95% w celu odbycia dancingu. Na szczęście nasz wygląd, zapach lub cokolwiek innego odstraszały stada samic przed atakiem. W Horyńcu zastaje mnie noc, wiec ubieram dodatkowe szmaty, a opuszczając PK orientuję się, że mam sporą szansę spędzić noc w ośmioosobowej grupie. Oczywiście trzymanie się kogokolwiek nie jest dla mnie priorytetem, ale zwiększa szanse na równe trzymanie tempa, więc staram się ani nie uciekać, ani żeby mi nie uciekli. Takie balansowanie udaje mi się utrzymać przez prawie 140 km. Niestety na zmarszczkach przed Chełmem zostaję sam i o ile podjazdy trochę męczą ale moim tempem są znośne, o tyle na zjazdach mocno się wychładzam i przysypiam. Powoli w mojej głowie rodzi się plan, który ma mi dać energię na ostatnie 100 km.

Przed Chełmem okazuje się, że Bliska jest zamknięta i pani obsługuje wyłącznie przez szufladkę a czekanie 1,5 h nie wchodzi w grę. Jadę więc do centrum Chełma, wpadam na Orlen wielkości średniego pokoju i widzę zajęte jedyne miejsce przy ekspresie, przez jednego z naszych który się wycofał. Mimo wszystko zamawiam największą kawę i w związku z tym, że ze spania w kącie na siedząco nici, pytam obsługę, czy mogę się położyć na kwadrans pomiędzy regałami. Zdziwiona pani z obsługi mówi, że w sumie czemu nie, ale podłoga zimna, ale proponuje mi damską łazienkę, w której jest czysto i nikt nie będzie mi przeszkadzał. Uprzejmy pan proponuje mi schowanie roweru w myjni, więc korzystam z gościnności ile się da. Proszę jeszcze o obudzenie za 15-20 minut po czym natychmiast znikam w objęciach Morfeusza nie zdejmując ani kasku, ani plecaka.

Ta chwila snu daje mi energię do dalszej jazdy. Pięknie dziękuję obsłudze i wracam na trasę. Jest już całkiem jasno, w Chełmie denerwują mnie ścieżki rowerowe, z których kolejny rok nie korzystam. Po paru kilometrach skręcam w boczną drogę, gdzie jedzie się przyjemnie, prawie nic nie boli, robi się coraz cieplej i ruch jest minimalny.

Na ostatnim PK6 w Wierzbicy spotykam Adamo i Dorotę, którzy byli przekonani że jestem gdzieś z przodu. Staram się skrócić ten postój, żeby jakimś cudem uciec, ale Dorota jedzie równo, konsekwentnie i zostaję dogoniony po paru kilometrach. Postanawiam się przejechać w tym towarzystwie dosyć niemiłą i ruchliwą drogą na Włodawę, ale zaraz po skręcie na najbardziej dziurawe asfalty w okolicy robię sobie sikustop z batonstopem i znowu zostaję sam. Ruszam raczej powoli, ale odkrywam że tyłek na lemondce jakoś mniej boli, więc cisnę ile się da - średnio niewiele ponad 20 km/h, ale to wystarczy, żeby dogonić znikających uciekinierów i wpaść minutę przed nimi na metę.

Na mecie nic nie boli, to chyba od nadmiaru endorfin. Wpadają mi tylko do głowy trzy litery: MPP.

<iframe height='405' width='590' frameborder='0' allowtransparency='true' scrolling='no' src='https://www.strava.com/activities/965089611/embed/29f5047c38e8ad8fa1d559bfa8ee878fa5bd26e1'></iframe>