- Dostałem urlop!
- Ja nie miałem nigdy, to jakaś nowa choroba?
Chociaż od tego dialogu z Łukaszem upłynęło z 15 lat powoli dochodzę do wniosku, ze to nie tyle choroba, co jakiś obłęd. Po 50 tygodniach nierównej walki z pracą, szefem, szkołami żony, przedszkolem oraz dziećmi człowiek stara się narobić masę zaległości a po 2 tygodniach dochodzi do wniosku, że i tak wszystko na nic.
Tradycyjnie na urlop zabrałem górala: bo nie było miejsca na szosę, bo szosą z fotelikiem nie da rady, bo w ostateczności mam w dwie strony czerwony GSB. Moja Nakamura jest jak przyjaciel w stanie przedzawałowym, wszystko jej dolega, w każdej chwili może się jeszcze znacznie pogorszyć, ale w ostateczności wiem najlepiej co jej jest. Oczywiście pełny przegląd wymagałoby rozebrania na czynniki pierwsze, wymiany, smarowania i składania. Tak na oko ze 2 dni. Na to nie ma czasu i chyba nie będzie. Pozostaje liczyć na szczęście, ewentualnie własne umiejętności.
Sobota 23.00 po całym dniu latania za dziećmi stoję w drzwiach. Juz chyba nawet mi się nie chce, no ale chyba wstyd się wycofać. Słabość jakby sobie poszła, ruszam. Najpierw powoli jak żółw ociężale. No tak, niby jest 2-3 procent, ale za to przez 15 km. Powoli opuszczam pięknie oświetlony Rymanów, jeszcze w Króliku świecą się pojedyncze lampy, za to dalej pozostaje mi wyłącznie Fenix i gwiazdy. Wyjeżdżam prawie na 600 m by zaraz zjechać na 400. Pomimo tego że prognozy zapowiadały naście stopni bliżej 20 jest mi zimno. Noc za to piękna. Drogi kompletnie puste. Dopiero na trasie Rzeszów - Barlinek widać parę aut, ale po 3 km znowu skręcam w bok. Dalej cisza, nic, ewentualnie raz na czas w mijanej wsi budzą się psy. Za to wśród pół i lasów aż miło jechać. W Krępnej robię krótki postój. Zajadam krówki z wodą mineralną, powoli zabieram się za 200m podjazd. Nie staram się nawet niepotrzebnie przyspieszać o ile na oponach 2.1 jest to w ogóle możliwe. Moje zaniepokojenie budzi remont mostu przed Nowym Żmigrodem wracam się kilkaset metrów i widzę kładkę jak w Nepalu. Ciemność, po bokach zardzewiale liny, dziury w siatkach po bokach, pod nogami brakujące deski i do tego bujanie. Lampka tego nie ogarnia, ale przeprowadzam, robie parę fotek i jadę dalej. Co chwilę po lewej widzę flesza, dziwi mnie jednak do tego bezchmurne niebo. Przed Gorlicami robię postój na Lotosie. Czekolada orzeszki woda i cola zajmują mi 20 min. Odkąd decyzja o BBT poszła w las, mam w dupie czas stracony na postojach. Teraz liczy się tylko fun. Jem, pakuje się i zjeżdżam do centrum, żeby za parę metrów odbić na Sękową. Powoli się przejaśnia, niestety w górach jakby pojawiały się chmury. Podjazd robi się coraz bardziej stromy, do tego chmur coraz więcej. 2 km przed szczytem zaczyna padać. Ubieram się, ruszam, przestaje, rozbieram i tak jeszcze 2x. Oczywiście nie tylko kurtkę, ale też ochraniacze na buty. Na szczycie jakby bez deszczu. Po lewej cmentarz z I wojny światowej. Robię sobie krótki postój i zjeżdżam w dół. Jeszcze w Uściu Gorlickim łapie mnie parominutowy deszcz, ale od Ropy jest już słonecznie.
Powrót do domu to już nierówna walka z oponami i drogą 28 z której zjeżdżam tylko na chwilę w Bieczu, zobaczyć coś o czym ciągle słyszę, że warto i ładnie. Nie jestem w stanie zliczyć ile postojów zaliczyłem. Ostatni na stacji w Rymanowie 5 km przed metą był na tyle pamiętny, że nawet pospałem kwadrans leżąc w obok dystrybutora.
Rower przeżył, ja też. Parę podkarpackich i małopolskich gmin zaliczone. Szansa że posprzątam Małopolskę do końca roku nadal rośnie.

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS